12.10.2013

[Retro Action] Fahrenheit

We wrześniu 2005 roku gracze zdążyli ochłonąć po wakacyjnych wrażeniach z Psychonauts i Battlefield 2, przygotowując się do rozwałki z Quake 4 czy F.E.A.R. Wtem nieco niespodziewanie pojawiła się produkcja, która budziła niespotykane w innych grach emocje - Fahrenheit. Przeżywał je Siekiera.

FAHRENHEIT

Mam tyle do powiedzenia, że nie wiem, od czego zacząć. Naprawdę nie wiem. Po odpaleniu Fahrenheita zniknąłem dla świata na dobre i powiem z ręką na sercu, że po pierwszej godzinie gry byłem pewny, że oto stoi przede mną przygodówka doskonała.

Niestety z czasem czar prysł, a ja olśniony początkowymi etapami coraz bardziej kręciłem nosem. W zasadzie trudno nawet wrzucić Fahrenheita do konkretnej szuflady. Niby jest to przygodówka, ale tak diametralnie inna od typowych przedstawicielek tego gatunku, że używam tej nazwy z dużą rezerwą. Od razu też uprzedzam – wprowadzone tu rozwiązania z całą pewnością nie przypadną do gustu ortodoksyjnym fanom gier przygodowych, dla których najmniejsza nawet szczypta elementów zręcznościowych stawia z góry daną produkcję na przegranej pozycji. Tu niestety nie ma szczypty. Tu są tego całe tony.

Co więcej, nawet schemat prowadzenia rozgrywki odbiega znacząco od tego, do czego zdążyliśmy się przez ostatnie lata przyzwyczaić (ale to akurat zaliczam grze na plus). Nie ma tu zbierania mnóstwa okolicznych śmieci i upychania ich w bezdennych kieszeniach, nie ma łączenia pierwszego z drugim, by uzyskać coś trzeciego, nie mamy upierdliwych, nielogicznych i nieraz wrzuconych na siłę łamigłówek, nad których rozwiązaniem ślęczymy całe popołudnie. Tu tego nie znajdziecie. Nasuwa się proste pytanie – co wobec tego jest? To, co najważniejsze – ogromna grywalność, intrygujący scenariusz, momentami perfekcyjny klimat, niezła grafika i powalająca oprawa dźwiękowa. Czy to wszystko? Absolutnie nie. Fahrenheit to gra pęczniejąca od ciekawych, nieznanych wcześniej rozwiązań, to produkcja ze wszech miar nowatorska, próbująca na nowo zdefiniować, czym gra przygodowa jest. A raczej – czym powinna być.

Kino mocnych wrażeń
Lucas Kane to zwykły szary obywatel, mieszkaniec Nowego Jorku. Człowiek, jakich wiele. Pewnego fatalnego dnia jego spokojne, ułożone życie wali się w gruzy. Zabija człowieka. I choć w dłoni trzyma nóż, a bladoczerwona posoka wciąż sączy się z ran ofiary, Lucas nie pamięta zupełnie nic z tego zdarzenia. Nie wie, jak do tego doszło, nie wie, jak się tu znalazł, wreszcie nie wie, kim jest ten biedak leżący w kałuży krzepnącej krwi. To właśnie w jego – Lucasa – skórę przyjdzie nam się wcielić. Podczas całej gry, balansując na krawędzi szaleństwa i desperacji, będziesz próbował zrozumieć, co pchnęło go do tego czynu.

Schizo, schizo!
By nie było za nudno, wcielamy się również w parę detektywów nowojorskiej policji (Carlę Valenti i Tylera Milesa), którzy zajmują się sprawą tego bestialskiego morderstwa. Cała gra podzielona jest na szereg krótkich fragmentów, podczas których na przemian stajesz się to łowcą, to uciekinierem (a nawet na krótkie chwile postacią trzecioplanową). Przyznam, że mimo wcześniejszych obaw, podział na role wypadł po prostu świetnie, choć czasem łatwo nabawić się rozdwojenia jaźni. Np. mamy ciekawą sytuację, kiedy jako Kane odpowiadamy na pytania policjanta, próbując zmylić jego ewentualne domysły, zaś po chwili, gdy Kane wychodzi, już w skórze gliniarza grzebiemy w biurku podejrzanego, poszukując jakichkolwiek dowodów przeciwko niemu. Takich pokręconych sytuacji jest tu zresztą więcej.

Wysokie loty, ale…
Przedstawiona w Fahrenheit opowieść jest całkiem przyzwoita i generalnie niemal przez cały czas trzyma w napięciu i niepewności. Końcówka nieco zawodzi, bo z ciężkiego, mrocznego thrillera gra przeistacza się w lekkie s.f. Nie podoba mi się ta metamorfoza. Odniosłem wrażenie, że twórcy przedobrzyli, chcąc upchnąć do jednej gry zbyt wiele rozmaitych wątków. Pod względem fabularnym pierwsza połowa gry jest bezbłędna, druga zaś to już dziwaczna mieszanina gatunkowa. Trochę to rozczarowuje, bo po tak wybornym początku apetyt rośnie. A tymczasem z dramatycznej walki człowieka zaplątanego w zbrodnię gra przekształca się w jakąś pokraczną hybrydę Matriksa (pod koniec gry nasz bohater wywija w powietrzu takie młynki, że sam Neo zzieleniałby z zazdrości). W tej grze znalazło się zresztą więcej udziwnień – są nawet etapy „skradankowe” (niezbyt interesujące zresztą). Więcej nie powiem, nie chcę spoilerować.

Pochwalić za to muszę ogólną koncepcję przedstawienia wszelkich zdarzeń na ekranie. Gra jest doskonale wyreżyserowana, a gracz ma wrażenie aktywnego uczestnictwa w dobrej wysokobudżetowej produkcji filmowej. Podkreślają to dodatkowo rozmaite detale, takie jak ustawienia kamer, podział ekranu na kilka mniejszych, pokazujących różne miejsca w tym samym czasie, ciągłe zmiany planu, dobre dialogi, świetny motion capture, filmowa muzyka, przedstawienie bohaterów w rozmaitych, nierzadko intymnych sytuacjach etc. Całość naprawdę robi ogromne wrażenie, jeszcze nie widziałem produkcji, która tak doskonale zatarłaby granicę pomiędzy filmem a grą komputerową.

Garść innowacji
A w czym się przejawia wspomniana przeze mnie rewolucyjność tej gry? Już spieszę z wyjaśnieniami. Przygodówki są z reguły liniowe do bólu i opierają się na starej jak świat zasadzie – możesz zrobić wszystko, pod warunkiem że będzie to odpowiadało dokładnie temu, co przewidzieli w danym miejscu scenarzyści. Po prawdzie to ty jako gracz animujesz postać pierwszoplanową, ale do twórców należy ostatnie słowo. To oni są tu od tego, by prowadzić cię za rączkę, by pokazać ci, dokąd masz iść, co zrobić, co podnieść albo z kim pogadać, by posunąć fabułę do przodu. To niepisane prawo tyczy się zresztą większości gier komputerowych (choć najwyraźniej odczuwamy to w grach przygodowych).

Punktem wyjścia programistów z Quantic Dream było zerwanie z tą tradycją. Dzięki temu właśnie Fahrenheit jest tak wyjątkowy, tak nietypowy. Tutaj autentycznie na każdym kroku czujesz, że to właśnie ty jesteś panem sytuacji. Ty i nikt inny. Tylko i wyłącznie od ciebie zależy, jak potoczą się wydarzenia, jak dramatyczny obrót przybiorą najprostsze sprawy. To oczywiście iluzja, bo nie da się zrobić czegoś, czego twórcy nie przewidzieli. W końcu to tylko gra i wszystko toczy się w ramach stworzonego na jej potrzeby scenariusza, to logiczne. Ale w jego obrębie masz w pewnych newralgicznych momentach bardzo dużą swobodę działania (jak np. w znanej z dema scenie morderstwa i zdarzeń tuż po). Wiąże się to z przygotowaną przez twórców misterną siecią czynności, które gracz może wykonać bądź nie. Daje to w efekcie dość sporą liczbę kombinacji, na jakie można poprowadzić rozgrywkę.

Co więcej, prawie wszystko, co zrobisz, ma jasno widoczne konsekwencje w dalszych partiach gry. Dzięki temu wrażenie nieskrępowanej wolności wyboru jest przeogromne. Jest to oczywiście wrażenie złudne, bo gra mimo wszystko leci punkt po punkcie według scenariusza. Ale jak pięknie udaje, że tego nie robi… Tak czy inaczej ta sprytna sztuczka się twórcom wybitnie udała i choćby za to należą się owacje na stojąco.

Uważaj, by nie sfiksować!
To, jak rozegrasz dany rozdział, zależy przede wszystkim od twojego charakteru, opanowania i umiejętności szybkiego reagowania w sytuacjach stresowych. Bo w Fahrenheit nie liczy się tylko inteligencja. Równie ważny jest refleks, spryt, zdolność kojarzenia faktów, determinacja i zachowanie zimnej krwi. Tu przyda się wszystko po trochu.

Warto wspomnieć, że zaimplementowano w Fahrenheit wskaźnik kondycji psychicznej. Raczej nie należy go bagatelizować, bo pomiędzy załamaniem nerwowym a postradaniem zmysłów jest bardzo cienka granica. Możemy poprawić swoje samopoczucie na rozmaite sposoby, pomagają w tym nawet drobiazgi, takie jak zaspokojenie głodu starym kawałkiem pizzy czy wypicie szklanki wody. Tak jest, tu o wszystkim decyduje gracz, nawet o tak błahych i nieistotnych dla fabuły czynnościach. Warto o tym pamiętać, bo im niższą wartość ma ów wskaźnik, tym gorzej dla ciebie.

Gra na emocjach
Brak mi słów, by opisać, jak rozwiązania, które opisałem powyżej, pomagają nam się wczuć w klimat. Jak pomagają go budować. Ze świadomością, że każdy twój krok, każda czynność, jaką wykonasz, będzie miała daleko idące konsekwencje, bardzo emocjonalnie wiążesz się z bohaterem. Podczas grania w Fahrenheit nie można pozostać obojętnym na dramatyczne wydarzenia, których doświadcza główna persona dramatu. Nie pamiętam, kiedy ostatnio tak bardzo utożsamiłem się z kierowaną przeze mnie postacią. Tu nie udajesz żadnych emocji. Strach, lęk, poczucie winy, niepewność, niepokój, depresja, szok, załamanie, smutek, żal, nieufność. Mógłbym dalej wymieniać, ale chyba wiecie, o co mi chodzi. W Fahrenheit się nie gra. Fahrenheit się przeżywa. Byście wiedzieli dokładnie, o czym mowa, pozwolę to sobie przedstawić na przykładzie bezpośrednio zaczerpniętym z gry. Wystarczy uruchomić wyobraźnię.

Stoisz w łazience, ciągle masz przed oczyma obrazy z tragicznych wydarzeń dnia wczorajszego. Z początku myślałeś, że to tylko koszmarny sen, ale rzut oka na poranną prasę i widok krwi na pościeli ostatecznie rozwiewa wszelkie wątpliwości. Nagle słychać łomotanie do drzwi. Ktoś krzyczy: „Policja, proszę otworzyć!”. Serce o mało nie wyskoczyło ci z piersi. Ale trzeba zachować zimną krew. Co robić, co robić? Przede wszystkim usunąć wszelkie ślady. Czasu niewiele, za góra półtorej minuty gliniarz wtargnie tu siłą. A wtedy po herbacie. Trzeba działać szybko. Najpierw ręce. Są całe zakrwawione, najpierw obmyć, później zabandażować. Tik-tak, tik-tak. Czas płynie nieubłaganie. Biegiem do sypialni. Otwierasz szafę, wyjmujesz czyste ciuchy, ubierasz się. Przypominasz sobie o zakrwawionej pościeli, w pośpiechu zakrywasz ślady narzutą. Czasu coraz mniej. Lecisz do salonu. Kątem oka zauważasz leżący na ziemi sweter. Miałeś go wczoraj na sobie, poznajesz po czerwonych plamach. Policjant za drzwiami coraz bardziej się niecierpliwi. Zostało ci raptem 20 sekund, pasek czasu zbliża się nieubłaganie do końca. Lecisz do łazienki, wrzucasz zakrwawione ubranie do pralki. W ostatnich sekundach rzucasz się ku drzwiom. Otwierasz. Policjant mówi, że sąsiedzi skarżyli się na dziwne hałasy. Chce zajrzeć do mieszkania. Możesz mu odmówić, ale tłumisz w sobie rosnącą panikę, zachowujesz zimną krew i wpuszczasz go do środka. Pyta o bandaże na rękach. Lekceważącym głosem uspakajasz go, że to nic takiego, ot – drobny wypadek. Zagląda do każdego pomieszczenia, rozgląda się. A ty przeżywasz piekło. Czy zrobiłeś absolutnie wszystko, co było do zrobienia? Czy usunąłeś wszelkie ślady? Czy w umywalce nie zostały resztki krwi? Czy narzuta aby na pewno dokładnie wszystko zasłania?

Przełykasz nerwowo ślinę. Jako gracz siedzący przed monitorem. A przede wszystkim jako Lucas Kane, w którego się wcieliłeś. Nie, przepraszam, którym jesteś. Bo utożsamiasz się z nim, czujesz, jak łomocze ci w piersi serce, pocisz się jak mysz patrząc na plecy gliniarza zaglądającego do kolejnych pomieszczeń. I myślisz w duchu to, co myślałby bohater tej gry – czy zrobiłem na pewno wszystko? Czy aby, na miłość boską, czegoś nie przeoczyłem?!

Połam palce
Oczywistym jest, że tak perfekcyjnie wyreżyserowanych sytuacji jak ta opisana powyżej nie doświadczamy cały czas. Nie ma tak dobrze. Na szczęście mniej emocjonujące fragmenty też spełniają swoje zadanie. Najlepszym przykładem będzie tu prowadzenie śledztwa i związana z tym rutyna – badanie miejsca zbrodni, zbieranie dowodów, kojarzenie faktów, przesłuchiwanie świadków, a nawet sporządzanie rysopisu pamięciowego. To wszystko tu jest, co więcej – wykonanie tych fragmentów gry stoi na bardzo wysokim poziomie. Gorzej z elementami czysto zręcznościowymi. Sposób, w jaki musimy sobie z nimi radzić, nie należy do najszczęśliwszych. Nie wiem, kto mógł pomyśleć, że wystukiwanie na 8 klawiszach (WSAD + strzałki) kolejnych pokręconych sekwencji może być dobrą rozrywką. W zasadzie pierwszy trudniejszy fragment tego typu, gdy biegając po biurze uciekamy przed gigantycznymi roztoczami (sic!), diametralnie ostudził mój zapał i niemal całkowicie zniszczył klimacik, który tak misternie był budowany przez pierwsze etapy. I po co to, ja się pytam? Takich kwiatków w całej grze jest niestety dużo więcej.

Ponadto odniosłem wrażenie, że wiele z takich zręcznościowych scenek wrzucono niejako na siłę, by sztucznie wydłużyć i tak krótką rozgrywkę, jak np. walka na ringu, gra w kosza, ćwiczenia na siłowni, strzelanie na strzelnicy, a nawet taniec! Dzięki temu gra nabiera owego filmowego posmaku, gdyż obserwujemy bohaterów w rozmaitych, częstokroć prywatnych lub intymnych sytuacjach, niezwiązanych bezpośrednio z fabułą, ale co za dużo – to niezdrowo. Tutaj nawet wchodzenie na płot czy chodzenie po gzymsie wiąże się z gimnastyką za pomocą myszki i klawiatury (prawdopodobnie pad spisałby się tu o wiele lepiej).

…Badalamenti? Czy ja śnię?
Nie byłbym sobą, nie wspomniawszy o kolejnym olbrzymim plusie tej produkcji. Porywającej, nostalgicznej, smutnej muzyce, skomponowanej przez Angelo Badalamentiego. Człowiek ten kojarzony jest głównie z postacią Davida Lyncha. Istotnie, Badalamenti stworzył muzykę do wielu filmów genialnego reżysera. I to w zasadzie jest wystarczająca rekomendacja. Każdy, kto widział „Zagubioną autostradę”, „Miasteczko Twin Peaks” czy „Mulholland Drive” wie doskonale, jak olbrzymią rolę odegrała tam cudowna ścieżka dźwiękowa.

Złego słowa nie mogę również powiedzieć o oprawie wideo. Jak na standardy tego gatunku, grafika Fahrenheit prezentuje się naprawdę przyzwoicie, a tonące w zwałach śniegu ulice NY wyglądają tak sugestywnie, że masz wrażenie, jakby temperatura w pokoju nagle spadła o kilka stopni. Do tego silnik gry jest doskonale zoptymalizowany, u mnie animacja nie spadała poniżej 90 klatek na sekundę, a i na kompach z poprzedniej epoki gra daje radę.

Słówko podsumowania
Fahrenheit to produkcja unikalna i wprowadzająca powiew świeżości do skostniałego i chyba powoli wymierającego gatunku gier przygodowych. Nie myślcie, że stawiam Fahrenheit na piedestale, patrząc z politowaniem na inne zasłużone przygodówki. Nic z tych rzeczy. Uważam tylko, że dzieło Quantic Dream jest w owym gatunku czymś autentycznie nowym i przejść obojętnie obok tak dobrej gry po prostu nie wypada. Przyda się tylko odrobina cierpliwości i otwarcie na zmiany. Warto się jednak przełamać. Fahrenheit oferuje rozrywkę na najwyższym poziomie, a dzięki ogromnej swobodzie po jednokrotnym przejściu nie odstawisz tej gry na półkę z napisem „zaliczone – do zapomnienia”. O nie, o tej grze nie da się tak po prostu zapomnieć.

Ocena: 8+/10
Grywalność: 9
Video: 8
Audio: 9

Plusy:
– klimat wprost nie do opisania
– trzyma w napięciu jak dobry film
– wiarygodni bohaterowie
– nowatorskie podejście do przygodówek
– niezła grafika
– doskonała muzyka Badalamentiego
– niskie wymagania sprzętowe

Minusy:
– liczne fragmenty zręcznościowe
– dość krótka
– od połowy gry klimat już nie ten

Czytaj dalej

24 odpowiedzi do “[Retro Action] Fahrenheit”

Berlin 10 października 2013 o 14:22

12/05
sebogothic 12 października 2013 o 11:03

Recka fajna, no i trzeba przyznać, że pod koniec klimat się psuje. Tu wychodzi jakieś S.I., walki rodem z Matrixa… Chyba w zimę powrócę sobie do tej gry, bo mimo popsutej końcówki, jest lepsza od Beyond: Two Souls. W każdej chwili można było przegrać, więc gra rzeczywiście budziła „emołszyns”, nie to co ostatni film od QD, który czerpie z Fahrenheita sporo motywów. Chociaż ten wskaźnik samopoczucia, chyba nie miał wpływu na grę.|Jednak dla pecetowców to jedyna okazja by zapoznać się z filmogrami od QD.
slocik 12 października 2013 o 11:04

Ta gra byla tak dupna ze do dzis mam koszmary.|Najgorsza fabaula w historii gier, beznadziejne zakoncznie, zbuggowana tak ze szkopda gadac, no i qte wszedzie.|Zreszta dialogi i interakcje miedzy bohaterami tez sa zalosne, bohater zakochuje sie w ciagu jednej sceny, dialogi sa tak niezreczne ze az chce sie skipnac kazda animacje no i polowa z tych postaci zostaje porzucona w 2/3 gry zeby juz sie nigdy nei pojawic.8+/10, dla mnie 3/10 nawet na czas kiedy wyszla.
DrakeZeno 12 października 2013 o 11:48

Popieram w 100%, fabuła była tragiczna, a liczba nieścisłości i głupotek była gigantyczna. Może kiedyś to „coś” dawało rade, ale grę przechodziłem rok temu, i to była męczarnia 😀
machon666 12 października 2013 o 11:58

Mi się tam dobrze w to grało.
grim1234 12 października 2013 o 12:00

To chyba ta recenzja mnie przekonała do odpalenia dema. Nie wiem jak inni, ale demo Fahrenheita było dla mnie dokładnie tym samym co swego czasu demo Jedi Outcast – przechodziłem je niezliczone ilości razy (choć na pewno Jedi Outcast przechodziłem sporo więcej razy, jakieś 50). Klimat był nie do opisania.
pitersz773 12 października 2013 o 12:02

Ja grałem w tą gre z 3 lata temu i miło ją wspominam. Elementy zręcznościowe może nie były takie fajne ale było widowiskowo i z klimatem
Germanotta 12 października 2013 o 12:36

slocik DrakeZeno Tragiczna? Jeśli według Was była tragiczna to jaka jest dobra?Osobiście przeszłam grę parenaście razy i dla mnie nadal jest dobra. Zwłaszcza podobały mi się elementy zręcznościowe, a już o klimacie nie wspomnę. Rzeczywiście pod koniec trochę go brak, ale dla mnie gra i tak jest świetna 🙂
heavy91 12 października 2013 o 13:14

Pod koniec działania „cdprogramu” za zgromadzone punkty kupiłem na GOG Fahrenheita. Przeszedłem go w grudniu, więc trwająca zima spotęgowała wrażenia 🙂 – bardzo miło wspominam ten czas. Muszę przyznać, że wciąż da się w to grać bez krzywienia. Super klimat, który niestety trochę się później psuje, ale i tak warto się zaznajomić z tą produkcją.
neoqpa 12 października 2013 o 13:27

Gra ma świetną muzę, do tej pory zdarza mi się słuchać kawałków z tej ścieżki dźwiękowej. Grało mi się też przyjemnie, dopóki nie zaczęły się pojawiać jakieś dziwne wielkie robale, totalnie straciłem wątek i w rezultacie nie przeszedłem gry. Ale polecam!
Roberto171 12 października 2013 o 13:51

Mi się tam również dobrze grało, miło wspominam grę. Taki prehistoryczny Heavy Rain, pamiętam, że troche się nawet bałem. Szczególnie, gdy bohater był sam w swoim mieszkaniu. Z tego co pamiętam to gra zaczęła się psuć od momentu pierwszej retrospekcji? Właśnie to mnie odrzuciło po drugim podejściu do tej gry, gdy byłem już trochę dojrzalszy i w innym świetle patrzyłem na fabułe.
mezu 12 października 2013 o 16:57

Czyli przykład tego, jak przymus spędzania ogromnej liczby godzin nad grą wystawia na próbę kreatywność. To jedna z pierwszych (pierwsza?) gra studia, widać, że teraz się o wiele bardziej przystosowali i radzą sobie doskonale.
DoMiNo1992 12 października 2013 o 18:57

Moja ulubiona gra QD. Moim skromnym zdaniem lepsza nawet od HR. Przewspaniała muzyka, idealnie pasująca do klimatu gry – do tego soundtracku czesto wracam i wracać będę. Zresztą nie tylko do soundtracku. Gra też miodna, fabuła w połowie trochę przegięta, ale to i tak moja ulubiona gra 'przygodowa’. Na marginesie – tak powinno się własnie pisać recenzje – rzetelnie i obiektywnie. Autor sensownie wymienił wszystkie plusy i minusy i nie podał jako minusu np. za dużo aktywności pobocznych czy innych absurdów…
BAMsE 12 października 2013 o 20:29

Pamiętam, że pewnego jesiennego dnia miałem zaplanowany wyjazd do sadu na rwanie jabłek. Poranek był paskudny, trochę grosza w portfelu jeszcze zostało, na dodatek wczoraj kupiłem świeże CDA i miałem co czytać i ogrywać. Tym sposobem zostałem w domu a na płytce z CDA znalazłem demo Fahrenheit. Krótkie – góra 10min. Przechodziłem je kilka, może i kilkanaście razy pod rząd. W kółko.
BAMsE 12 października 2013 o 20:31

Gdy ocknąłem się po jakichś 2 godzinach sprawdziłem cenę pełniaka na allegro, wskoczyłem na rower i pognałem do sadu, by zarobić trochę grosza. Dwa dni później klikałem już „Kup teraz” =)
Skelldon 12 października 2013 o 21:13

Właściwie to kupiłem tą grę przez przypadek. Nie wiedziałem na co wydać oszczędności, a że okładka mi się spodobała („o, nóż, napisy z krwi, coś zacnego pewnie” 😀 ) to przygarnąłem ją do siebie, chociaż obawiałem się, że to będzie kolejny beznadziejny point’n’click (ten gatunek zawsze mi się przejawiał jako przygodówka). Moje obawy natychmiast przeminęły z wiatrem, jak tylko ruszyłem samouczka. Później gra jeszcze bardziej mną wstrząsnęła, przede wszystkim niesamowitymi zwrotami akcji…
Skelldon 12 października 2013 o 21:19

… i wyglądem samej rozrywki. No, później fabuła rozczarowywała, ale klimat to wszystko pokrywa, więc nawet na takie niedociągnięcia zdołałem przymknąć oko. Niezapomniana gra, polecam i pozdrawiam, Skelldon. 😛
wujo444 12 października 2013 o 23:54

Gra ma kapitalny początek, a potem… a potem to gra pana Cage’a. Idiotyczna, bezsensowna, z kiepskim gameplayem przypominającym Guitar Hero. Jedyne co warto pamiętać, to oprawa muzyczna i jak na swoje czasy, niezła grafika. Resztę – postacie, fabuła, dialogi – należy spuścić w toalecie.
Zkirtaem 13 października 2013 o 08:37

Świetna na początku, średnia na końcu. I jeszcze te walki niczym z matriksa, oglądam je jak mi coś w życiu nie wychodzi żeby przypomnieć sobie, że ktoś spieprzył coś znacznie poważniej. Osobiście chyba tej gry na swój sposób nienawidzę, zrobiła wielkie nadzieje i nijak nie spróbowała tych nadziei zakończeniem spełnić – w ogóle miałem wrażenie, że zostało ono napisane na kolanie bo skończyły się fundusze. No, ale nie sposób jej odmówić klimatu, świetnej pierwszej połowy czy muzyki.
Zkirtaem 13 października 2013 o 08:38

Ah, i na przekór wszystkim… całkiem poobały mi się te sekwencje zręcznościowe. Ale grałem na padzie.
Piotrek31 13 października 2013 o 11:17

Mnie zastanawie jedno CD-Action kiedyś typowo pecetowe pismio pisało wyłacznie o PC, konsole mieli głebokko -każdy wie gdzie i pamietne teksty MY WIELCY QUEK MENI JAK WYOBRAŻACIE SOBIE GRĘ NA PADZIE. Do dziś pamietam ten tekst. Co się stało że tak się pozmieniało w głowach???? klapki odpadły.Jakoś konsolowa prasa nigdy nie pisała o PC i tego się trzyma.I ten nagły zachwyt grami konsolowymi jakie to są wspaniałe [beeep] itd. Wiadra hejtu były wyylewane na konsolowców ateraz proszę hehe. Co za burdel.
q123AS 13 października 2013 o 14:14

Kurczę, jakby się tak zastanowić to Fahrenheit to jedyna przygodówka, w którą grało mi się przyjemnie.
KorbMixD 14 października 2013 o 09:03

Doczepiam się do poprzedniego komentarza 😀
zearid 14 października 2013 o 09:24

Gra była fajna cho zakończenie przekombinowane. Niektóre sekwencje QTE trochę przegięte xD ale wspominam ją świetnie i w sumie będzie co robić niedługo ;]